مسافر شهر موهایت

بخشی از کتاب کافه تنهائی 
داستان : مسافر شهر موهایت
نویسنده :محمد رضا خوش نوای فومنی 
خودم را به موهایت می رسانم. مثلِ یک مسافرِ غریبِ تنها که شهر را بلد نباشد،در کوچه پس کوچه های تاریکِ موهایت گم میشوم.
یواشکی با خودکار رویِ صندلیِ کافه تاریخ امروز رو میزنم و میگم:اینم از امروز که باهمیم،اینجوری هرکافه ای که بریم میدونیم که کِی اینجا بودیم.
سریع انگشت کوچیکش رو میاره سمتم و میگه: قول؟ میگم:چه قولی؟ سرش رو پایین میگیره و طره‌ ای مشکی از پشتِ گوشش میوفته جلو صورتش .میگیرمشون بین انگشتام،میذارمشون سرجاش.
سرشو میگیره بالا، یه دریا پشتِ دریچه‌ی چشماش جمع شدهانگشتش رو جمع میکنه،چشماش رو فشار میده تا دریا سرریز بشه. یه نفس عمیق میکشه و میگه: هربار که ازت قول خواستم، ازت خواستم که بمونی تا تهش، تو یا بحث رو عوض کردی، یا مثل الان خودت رو زدی به اون راه
دستش که مشت شده رو میگیرم، بهش میگم: دردت به جونم،مهربونم! بودنت کنارِ من مثلِ باریدنِ برف تو گرمایِ تابستونه، هیچوقت این برفا به زمین نمیرسند.من و تو هم هیچوقت به هم نمیرسیم. من آدمِ نرسیدنم، آدمی که عشق رو تجربه میکنه ولی هیچوقت نمیتونه ازش لذت ببره و دل خوش کنه.
اخماش رو میکنه تو هم و میگه: پس از من چه انتظاری داری؟ 
چشمام رو میبندم، با تموم عشقی که بهش داشتم گفتم:" برو" من نمیخوام اونقدر دلت رو گرم کنم تا بسوزی.
گفت:برم؟ به همین راحتی؟
گفتم: اگه راحت بود چشمام رو نمیبستم که رفتنت رو نبینم. من دوستت دارم، ولی نمیخوام پاسوزِ من شی.
میفهمی چی میگم؟ 
دیدم صدایی ازش نمیاد ، چشمام رو که باز کردم، یه صندلیِ خالی روبروم بود.
به صندلیِ خودم که نگاه کردم ،با خودکار تاریخِ ۵سالِ پیش خورده بود.
از کوچه ها میگذرم، هیچ ساکنی نیست،
تبعیدیِ طرد شده از عشق هستم که شهر را مسافر میکند و خود با انزوای خویش در دیاری غربت و خالی از سکنه میگذراند، عجب تلخ است عاشق بودن و خودخواه نبودن، عجب تلخ است بی احساس نبودن، کلیشه نبودن، بازیگر نبودن. تلخ است خواستن و نتوانستن.
و تلخ است این که آخرِ بازی، آدمِ بد قصه شوی. تلخ است، تلخ. و من به این تلخی ها و بد بودنِ خویش سال هاست که دچارم.
‌ @#mrzkhoshnava

میگه ,هیچوقت ,نبودن، ,میگم ,صندلیِ ,موهایت منبع